મનોકલ્પ

મળો નહીં તો મળવા કહી જો.
વજ્ર સમો હાથ હવે ગ્રહી જો.

નદી સમાવું સમુદ્ર થઈ ને,
ઝર્ણું બની આજ મહીં વહી જો.

જરા હયાની રફતાર જોવા,
સપ્તપદી તું ફરવા કહી જો.

ભરી શુળોથી શિર તાજ મુક્યો,
હવે મસીહા બનવા કહી જો.

જળે થળે ને દળમાં ભમો છો,
ભલા અમારા દિલમાં રહી જો.

છુપાવિયાં સૌ શમણાં નિમીષે,
જગાડવાને અમને કહી જો.

તમે જ દીધાં સિતમો બધા,તો-
શરાબ સાથે સનમો સહી જો.

જુઓ વિધાતા અતિથી બની છે,
ધરો હસ્ત ને લખવા કહી જો.

ઉધારના જીવનનું શું કે’વું-
કર્જ કર્યું તો ભરવા કહી જો.

ન પોયણી પંકજ થાય ખુલી,
કિસ્મતને તું ખિલવા કહી જો.

શરીરના સર્વ છિદ્રો ખુલ્યા,તો-
દિવાસળીના ભડકે બળી જો.

કૃષ્ણ સમો ગ્રંથ ઉકેલવાને-
તુ રાધિકા ગાઇડને પઢી જો.

હવા મળી તો ‘મનુજે’ ચઢાવ્યો,
હવા વિના ઊપર તું રહી જો.

– ‘મનુજ’ હ્યુસ્તોનવી
૦૩/૦૩/૨૦૦૮
ગઝલ-છંદ ઉપેન્દ્રવજ્રા, ગણ બદ્ધ
ગણ-જ,ત,જ,ગ,ગ.
અક્ષરમેળ- ૧૧ અક્ષરો.