મનોકલ્પ

એક સમયે જે કોરી-કટ હતી, હા, એ સ્લેટ મારી હતી.
અક્ષરોથી ઠાંસી જે ભરી હતી, હા, એ સ્લેટ મારી હતી.

જોવા એને કોઇ શિક્ષકે લીધી, કે મારા પ્રેમાળ પિતાએ-
સુંદર શે’રો મારી પાછી આપી, હા, એ સ્લેટ મારી હતી.

કદી એ પડી કે કોઇએ પાડી, ને ફરી પાછી એ તૈયાર-
કંઇ નવું લખવાની ધગશ વાળી, હા, એ સ્લેટ મારી હતી.

ક્યારેક મેં એને પાણીથી કે ક્યારેક મેં થૂંકી લુંછી હતી,
છ્તાં ય કોઇ પણ રોગ વગરની, હા, એ સ્લેટ મારી હતી.

ફલાણાએ કહ્યું કે લખો ને ઢીંકણાએ કહ્યું કે ભૂંસો,
જે કાંઇ લખાવ્યું તે લખતી રહી, હા, એ સ્લેટ મારી હતી.

હાંફળી ફાંફળી પાછળ દોડી મારી માએ બૂમ પાડી હતી,
“લે, બેટા, દફતરમાં મૂક પાછી”, હા, એ સ્લેટ મારી હતી.

“જો, ‘મનુજ’!” કહ્યું પિતાએ, “અંક ગણવા શું લાવ્યો છું?”
બાજુમાં મણકા વાળી, પહેલી, હા, એ સ્લેટ મારી હતી.

-શિક્ષક દિને, સર્વે શિક્ષકોને અર્પણ…

‘મનુજ’ હ્યુસ્તોનવી
૦૯/૦૪/૨૦૨૦