મનોકલ્પ

ઘુમક્કડ
એકલો બસ એકલો ચાલ્યા કરૂં.
ધ્રૂવનો તારો થઈ ચમક્યા કરૂં.

હોંશ છે બસ ભેદવા તિમીરને,
સૂર્ય સમ ભીતર ભલે સળગ્યા કરૂં.

પાપડી ભેગી ઇયળ બફાઇ છે,
સ્વાદ એનો પણ પછી માણ્યા કરૂં.

ચાલતા પગ આવશે ગોઠણ સુધી,
વામન થઇ વિરાટ ડગ માંડ્યા કરૂં.

જામ ટુટતાં જો શુકન થતાં હશે-
થાય છે કે આઇના તોડ્યા કરૂં.

મંઝિલો ફરતી રહે ભલે, છતાં-
મૃગજળોથી તરસ હું ખાળ્યા કરૂં.

ધમણ છું પણ દેવતા સંગે રહું,
પ્રાણ પરની રાખને ફૂંક્યા કરૂં.

છે અરીસામાં અમારૂં જ વદન,
ને, પ્રતિબિંબિત નયન શોધ્યા કરૂં.

નજરના ઈંધણ ભિનાં સળગે નહીં,
ને, ધુમાડે આંખને ભીંજ્યા કરૂં.

હાથમાંની લકિર જો ભણે ભવિષ,
લાવ, ખંજરથી નવી પાડ્યા કરૂં.

એક કરતાં એક ચઢિયાતાં મળ્યા,
ધરમના અંગરક્ષકો ઢાળ્યા કરૂં.

‘મનુજ’ને એક રમકડું બનાવ્યો,તો-
લાડ સાથે લાત પણ પામ્યા કરૂં.

‘મનુજ’ હ્યુસ્તોનવી
૦૨/૧૩/૨૦૧૪
(છંદ વિધાનઃ પ્રત્યેક પ્રથમ પંક્તિ-ગાલગા ગાગાલગા લગાલગા
પ્રત્યેક દ્વિતિય પંક્તિ-ગાલગા ગાગાલગા ગાગાલગા
મારા અભ્યાસ, મહાવરા અને જાણકારી અનુસાર, ઘણા શાયરોએ આ પ્રમાણે ઉપર-નીચેની પંક્તિઓમાં સહેજ માત્રા/માત્રાઓનો ફરક રાખીને ગઝલોની રચનાઓ કરી છે.
આ માહિતી જો કદચિત ખોટી હોય તો તેને મારી ભૂલ ગણી, માફી આપી અથવા નવો તજૂર્બો ગણીને પણ અપનાવી લેશો.)