કથિરનું કાંચન
ઝિંદગી ના મળી માંગી એવી.
ને, છતાં નહોતી નાંખી દેવી.
કાગળ સમો ભલે હું ગણાયો,
ફૂલ થઇ હાટ જો માંડી કેવી!
દિવસથી હું ભલે તરછોડાયો,
ધ્રૂવ થઇ રાહ મેં ચિંધી કેવી!
જામને પૂરો ઉતારતા પહેલા,
યોગ્ય છે, સુરા ચાખી લેવી!
ચાંદનો મોહ છોડી હવે, તો-
આંખ તુજ પર બિછાવી કેવી!
પત્થર ભલે સમજતા રહો,પણ-
મૂરતિ દૈવી બનાવી કેવી!
ચાલ વર્ષામાં ભીનાં થઈએ,
આશ દુષ્કાળમાં આવી કેવી?
બોલવું જ હોય સાચું હવે, તો-
બોતલ જ નીચે ઉતારી લેવી!
‘મનુજ’ મૃત્યુથી ડગ્યો નહીં, તો-
ઝિંદગીને ય સંભાળી કેવી!
‘મનુજ’ હ્યુસ્તોનવી
૦૨/૨૫/૨૦૧૪
અને આમ જ એક વધુ રચના સ્ફૂરી અને ફળીભૂત થઇ, કેવી!