ના મળે જો કાંઇ તો તે પણ જતું કરવું પડે છે.
રાહમાં પારોઠનું પગલું કદી ભરવું પડે છે.

સાથ કેવો? વાટ કેવી? એ જરા જોવું પડે છે,
માછલીને જળ મહીં ક્યારેક તરફડવું પડે છે.

લોક એવું છો કહે પણ આ ફક્ત એક ભાસ છે,
આસમાંને પણ, કદી કોઈ જગા ઝુકવું પડે છે.

જર, જમીં, જોરૂ કરે કજિયો પલક મારો તમે,ને-
આપના ખિસ્સા મહીં લીલાશને સે’વું પડે છે.

હો ભલે માયા તણા સો મણ વજનનું ગુલબદન,
પ્રાણ સરકી જાય તો એ લાશને તરવું પડે છે.

દેવકી, મંદોદરી, કુંતિ અને કૈકેયી, પણ-
મા ખરેખર મા જ રે’ છે, લોકને કે’વું પડે છે.

ઊડવાના હોય સપના છો ભલા માણસ તમારા-
પણ, છતાં, અગણિત વખત નીચે ભલા પડવું પડે છે.

હ્રદયથી આંખો સુધી અશ્કો ઉપર ચઢતા રહે,પણ-
ઢાળ છે તો નીરને પાછા પગે વ્હેવું પડે છે.

આદમી અહીં આદમી બનવા કરે હરકત, પરંતુ-
કોણ કે’ છે આદમીને જાનવર બનવું પડે છે.

વાદળાં ડૂસકે ચઢે તો તે વરસવા માંડશે, પણ-
એ જ વાદળ ગરજશે તો ભટકતા ફરવું પડે છે.

દૂધ પાણીને અલગ જે પાડશે તે હંસ છે, પણ-
લોભમાં ભરવાડને એ એકઠું કરવું પડે છે.

આંખમાં જેની અસંખ્ય ઝંખનાઓ હણહણે છે,
ભર-બહારે એ કળીને કાં ભલા ખરવું પડે છે.

ચાલમાં સહુની તફાવત કેટલો ઉત્કટ રહે છે,
હંસલાની જેમ ચાલે કાગ તો હસવું પડે છે.

કરકસર કરવી જરૂરી છે, પરંતુ, કૃપણતામાં-
એ કદી ના પરિણમે, એવું અચુક શિખવું પડે છે.

બે ઘડી પે’લા ચમકતો ને હવે ખરતો સિતારો-
જોઇ સમજ્યો, આસમાંને પણ કદી ઝુકવું પડે છે.

ફળ, ફૂલ કે પશુ પક્ષીના ગુણ અવગુણ અપનાવી,
આદમીને આદમી બનવા ઘણું મથવું પડે છે.

પત્થર એ પત્થર જ રે’ છે, એ કદી પીઘળે નહીં,
પણ, રહે જો જળ મહીં, એને ય પીઘળવું પડે છે.

કરકસર ને કૃપણતા એ મા અને માસી સમા છે,
મા રહે છે મા સદા, માસીને મા બનવું પડે છે.

યાદ છે કો’કે કહ્યું’ તું ભીંતને પણ કાન છે, ને-
ભીંત ખુદ જાસૂસ હો એ સત્ય,પણ, સમજવું પડે છે.

ઊડવાની સહેલ સુંદર, તે છતાં ક્યાં છૂટકો છે,
તણખલાને પણ પછી નીચે જ પછડાવું પડે છે.

ચાર છે મીનાર ઉંચા આસમાંને છેદતાં, ને-
રાતના આકાશની છાતી રજત ખૂને વહે છે.
(રદિફ અને કફિયાની ક્ષતિ બદલ માફી ચાહું છું)

હાથમાં આવેલ પાનું હુકમનું હોઈ શકે છે,
પણ,’મનુજ’ એક્કા વગર જીતી જવા મથવું પડે છે.

– ‘મનુજ’ હ્યુસ્તોનવી
૧૧/૧૭/૨૦૧૦

ગા લ ગા ગા ના બંધારણ મુજબ અખંડ રમલ છંદની
એક રચના થઇ ગઇ. અસ્તુ.

ખોયેલ મારી જિંદગી, મુજને જડી નથી.
મરવા મને ફૂરસત હજી સહેજે મળી નથી.

કરતા રહ્યા સીતમ અને જીવાડતા રહ્યાં,
દિલમાં દુઆની પણ કમી, જોવા મળી નથી.

રાખી હતી ખ્વાહિશ અમે, ઉપવન બનાવવા,
રણની કિન્તુ આ રેતમાં, કુંપળ ખિલી નથી.

આંખો મહીં અંગાર છે, દિલમાં બધે પત્થર,
લાવા સમી આવી કૃતિ, જગમાં જડી નથી.

એના મરણની આ સભા ને એ સુતો હતો,
ખુદની પ્રશસ્તિ આટલી, ક્યારે સુણી નથી.

કેવો હતો રાજા સ્વયં, સોનું બની ગયો,
એને હજુ માણસ થવા, યુક્તિ મળી નથી.

જ્યારે ગયા છો આપ મુજ દુનિયા તજી,પુષ્પો!
તકદીર પરની પાંદડી, બિલકુલ ખસી નથી.

જોવા મથ્યો દરપણ મહીં, કોને હું આટલું,
વરસો થયા ઊભો જ છું, છાયા મળી નથી.

બે વાત યાદ રહી જશે, આખા જિવન સુધી,
સીડી ઉપર તું ચઢી ખરી, પાછી વળી નથી.

રસતા ભલે છૂટા પડ્યા, આગળ મળી ગયા,
પણ, તું પડી છૂટી છતાં, આવી મળી નથી.

આવો નહીં તો આવવા, કોશિશ કરી જુઓ,
સંગનાં ઉમંગની શ્રદ્ધા, ઓછી થઈ નથી.

આ માંડવો ને પિયરિયા, આંસુ બની ગયા,
ડોલી ‘મનુજ’ એમાં વહી, પાછી ફરી નથી.

– ‘મનુજ’ હ્યુસ્તોનવી
૦૯-૧૨-૨૦૧૦
છંદ બંધારણઃ
ગા ગા લ ગા, ગા ગા લ ગા, ગા ગા લ ગા લ ગા
આશા છે કે આપ સહુને આ કૃતિ પણ અન્ય કૃતિઓની જેમ ગમશે.
સૂચનો, સુધારા વિગેરે જણાવશો.

આદતો ઇબાદતોની આજ બદલાઈ રહી છે.
જાત આખી જાતમાંથી આજ વટલાઈ રહી છે.

એ ગયા એવી અદાથી, શું થયું પાછું અચાનક,
એમના પાછા વળ્યાની વાત ચરચાઈ રહી છે.

સફરમાં સંગાથની સાંકળ નડે એવું નહિં બને-
હા,સનમની ચૂપકીદીની જાળ વિખરાઈ રહી છે.

નાક વચ્ચે છે છતાં કેવો મઝાનો સંપ છે, અહિં-
આંખ રૂએ એક તો બીજી ય છલકાઈ રહી છે.

યાર સાથે યારના આ યારની રંગરેલિયાંઓ,
એમની આંખોંમાં ચશ્મેદીદ ઝડપાઈ રહી છે.

શ્વાસમાં વિશ્વાસ હોવો છે જરૂરી જિવનમાં,પણ-
આંધળા અવિશ્વાસની ઉણપ વરતાઈ રહી છે.

ચાલવું પડશે, હવે બે હાથથી એવી શીખામણ,
પગ નથી જે અપંગના એને જ કહેવાઈ રહી છે.

કા’નની ભૂરાશમાં રાધા ભળી છે રતુંબડી, ને-
આજ એ ઘનશ્યામ થઈને સઘળે પુજાઈ રહી છે.

રાત નિકળી છે ભિખારણ જેમ અજવાળું કમાવા,
ચાંદનું છે પાત્ર કરમાં ને ભિક્ષા માંગી રહી છે.

અય મનુજ,એ જાય છે,અભિસાર કરવા કે છિનાળું
માનુનીની ચાલથી આ વાત પરખાઈ રહી છે.

ગઝલ બંધારણઃ (અખંડ) રમલ
ગાલગાગા ગાલગાગા ગાલગાગા ગાલગાગા

‘મનુજ’ હ્યુસ્તોનવી
૧૦-૨૪-૨૦૦૯

તર્કો જુઠા છે એમના એ એહવાલમાં.
ઇન્કાર ભારોભાર છે એ એકરારમાં.

આવે નહીં જો એ હવે બસ એમની મર્જી,
કરતો રહીશ હું આવવા અરજી પર અરજી,
અમને પુરો વિશ્વાસ છે મુજ એતબારમાં.
તર્કો જુઠા છે એમના…..

લૌકિક કંઇ જોઇ શકે, એવી દ્રષ્ટિ નથી,
શમણાં વગરની વાસ્તવિક એની સૃષ્ટિ નથી,
પાંખો કપાયેલી અને ઊડે વિરાનમાં.
તર્કો જુઠા છે એમના……

રાણી ભલે એ હો’ ભિખારી છે પુરાણમાં,
કુંડળ કવચ માંગ્યું ‘મનુજ’ બસ વાત વાતમાં,
દિકરા થકી દિકરો લુંટ્યો’ તો સહેજ વારમાં.
તર્કો જુઠા છે એમના……

એક સુંદર ગેય ગીતની રચના થઇ ગઇ…!
ન-કાર ભારોભાર છે…તો માફ કરશો.
છંદ બાંધણીઃ
ગાગાલગા ગાગાલગા ગાગાલગા લગા.
‘મનુજ’ હ્યુસ્તોનવી
૦૧-૨૦-૨૦૧૦

ખાલી-ભર્યા, વાંકા-ચુકા રસતા ઘણા મળ્યા.
એવાં, જુઓ ને, આદમી વસતા ઘણા મળ્યા.

દિલનું દરદ છુપાવતાં આંસુ સરી પડે,
આંસુ છતાં, પી ને પછી હસતા ઘણા મળ્યા.

જેણે બનાવ્યો છે મને, એને બનાવતા,
પ્ત્થર ઉપર પત્થર સમું ઘસતા ઘણા મળ્યા.

દાના બની, અખબારમાં છબીઓ મુકાય છે,
ગરજ્યા વગર વાદળ પણ વરસતા ઘણા મળ્યા.

રસતે મળ્યા, રસતા ઘણા, રસતો ભુલાવવા,
જાતે જ ખુદ ખોવાયલા, રસતા ઘણા મળ્યા.

ચાલ્યા કર્યું, ભૂલા પડ્યા, રસતે ઘડી ઘડી,
કા’ના સમા કંઇ ભોમિયા હસતા ઘણા મળ્યા.

કુદરત ભલે કોપે, છતાં, માનવ રહે અડગ,
ખંડેર કંઇ નગરો ફરી વસતા ઘણા મળ્યા.

સંસારના સંગ્રામમાં કો’ક જ રહે પડખે,
પાછા પગે, માટી-પગા ખસતા ઘણા મળ્યા.

બસ રાહ જોતો ક્યારનો ઊભો હતો ‘મનુજ’,
ને, કાફલા મુજ આંખથી ખસતા ઘણા મળ્યા.

‘મનુજ’ હ્યુસ્તોનવી
૦૧-૧-૨૦-૨૦૧૦
ગઝલઃ ગાગાલગા ગાગાલગા ગાગાલગા લગા
૨૪ માત્રા.

“ફ”

ઘણા વખતથી જેઠાના પુત્ર ગીગાની વહુ એને પિયર વળી ગઇ હતી. જેઠાએ આજે તો ગીગાને એની પિયર પાછી વળી ગયેલી વહુને તેડી મંગાવવા ખૂબ સમજાવ્યો. પોતે જાતે જઇને કાક્લૂદી કરીને પણ એને તેડી લાવશે એવી વાત માંડી. પોતાની પત્નિ સવલીની નામરજી હોવા છતાં, એણે એને જબરજસ્તીથી કાબુમાં રાખી. અને, આખરે સમજાવટ તથા ધાક -ધમકી જેને માટે વાપરવા પડ્યાં તે પુત્ર-વધૂને, પોતાના છોકરા માટે, તેના પિયર માંથી પાછી તેડી લાવવા માટે તે પુત્ર -વધૂના ગામે જઇ પહોંચ્યો.
વહુને તેની સાવકી સાસુ, હવે ભવિષ્યમાં કોઇ પણ જાતનો ત્રાસ (!) આપે નહીં, એવું પિયરિયાઓને ગળે ઉતારતાં નાકે દમ આવ્યો. ગમે તેમ, પણ, મન મનાવીને, જેઠાએ આપેલી હૈયાધારણને અનુકૂળ થઇને તથા છોડીનું જ ભલું છે સમજીને પિયર પક્ષ સમાધાનના નિર્ણય પર આવ્યો.
માનેલી હાર-જીત, શંકા-કુશંકા અને દુઃખ-સુખની મીશ્ર લાગણીના ભાવ-અભાવ મોં પર છવાયા ના છવાયા ને વિદાયનો પ્રસંગ પિયર પક્ષે પતાવ્યો.
હરખઘેલો તે, તેના જેટલી જ પ્રફૂલ્લિત એવી પુત્ર-વધુને લઇને, પોતાના ગામમાં પ્રવેશ્યો. તેનું ઘર બંધ હતું. તાળુ મારેલું હતું. તેણે ઘર ખોલ્યું. અને, વહુનો ગૃહ-પ્રવેશ થયો.
તેણે અચરજ ભરેલી નજરે સામે પડેલો કાગળ જોયો. હાથમાં લીધો. એની ભણેલી ગણેલી પત્નીએ લખેલો કાગળ હતો. એટલામાં, બાજુના ઘરવાળી રેવતીએ આવી ને એના કાનમાં મોં ઘાલીને વાત કરવા માંડી. ને પછી, એણે પોતાનું માથું કૂટ્યું.
હા, ગીગાની વહુને પાછી ઘેર લાવવામાં, તેની પોતાની બીજીવારની વહુ સવલી એના પિયર પાછી વળી ગઇ હતી.

ભગાની વહુને પતરું વાગ્યું. ચારેક દિવસે મટ્યું ના મટ્યું ને આખા શરીરે ખેંચ આવવી શરૂ થઇ ગઇ. ભગો દવાખાને દોડ્યો. ડોક્ટરે સરવાર કરવાની ના પાડી, ને તાલુકાની મોટી હોસ્પીટલમાં એને લઈ જવા કહ્યું. ભગો કકળ્યો, પણ ડોક્ટર ધરાર ના માન્યો. “ધનૂરની મારી પાસે કોઇ દવા જ નથી”, એમ કહીને ટાઢા પાણીએ ખસ કાઢી.
આખા ગામમાં અરેરાટી ફેલાઇ ગઇ. ભગાની વહુને તો તાલુકાની હોસ્પીટલે લઇ જતાં, અર્ધા રસ્તેથી જ અગ્નિસંસ્કાર માટે પછી લાવવી પડી.
એ જ સાંજે, વળી ગામમાં અચરજ ફેલાયું, જ્યારે કંપાઉન્ડરના છોકરાને પગમાં ખીલી વાગ્યા બાદ ધનૂરનું ઈંજેક્ષન અપાયું. આખું ગામ અને ભગો સમસમીને બેસી રહ્યાં. લોકોએ ડોક્ટર સામે ફરિયાદ કરવા ભગાને સમજાવ્યો. પણ, ભગો તો આખા પંથકનો ભગત હતો. અરે, સાચા અર્થમાં ભગત હતો. એના ભોળા મને તો ડોક્ટરને ક્યારની ય માફી આપી દીધી હતી. અને, આમ આ વાત પર પડદો પડી ગયો.
એક દિવસ, ડોક્ટરને ઘેર નાગ નિકળ્યો. ગભરાટમાં દોડાદોડી કરતી ડોક્ટરની પુત્રીને આભડી ગયો. લોકો ભેગા થયા. ડોક્ટર આવ્યા. દવાઓ જોઇ. એન્ટીડોટ પર એક્ષ્પાયરી ડેટ જોઇ. ડોક્ટરે દુઃખ્માં માથું ધુણાવ્યું. લાચાર ડોક્ટરનું મોં જોઇ લોકો સમજી ગયા. દર્દીને તાલુકાની હોસ્પીટલમાં ખસેડવી જોઇએ માની ગાડું જોડ્યું. ડોક્ટર, “જલ્દી કરો, જલ્દી કરો” બોલ્યા. એટલામાં, ગીગા પટેલને યાદ આવ્યું ને બોલ્યા, ” અરે, કોઇ ભગાને બોલાવો. એના જેવો ઝેર ચૂસનારો આખા પંથકમાં કોઇ નથી.”
લોકો દોડ્યા, ભગલાને ઘેર. ભગાને વાત કરી. વાત જાણી કે તરત જ ભગો પગમાં ચાખડીઓ ઘાલી, પછેડી લેવા દોડ્યો. પણ, પાછું કંઇક યાદ આવ્યું એટલે પછેડી પાછી મૂકી, જોડા કાઢી, ટાઢાશથી હિંચકે હિંચકવા બેઠો. ભગતને લોકોએ વેર મૂકી દેવા સમજાવ્યો. ભગતે નમ્રતાપૂર્વક આંખમાં આંસુ સાથે હાથ જોડી, બધાને પાછા ચાલી જવા કહ્યું. લોકો, ભગતના નામ પર થૂ…કરી, એની બોતેર પેઢી તારાજ થઇ જાય એવા વેણ કાઢી, ચાલી ગયા.
આ બાજુ, તાલુકાની હોસ્પીટલે જવાના અર્ધા રસ્તે છોકરી ફાટી પડી. એના અગ્નિસંસ્કાર કરવા, લોકો ગામ બહાર ટીંબે ઊભા કરેલા સ્મશાને એકઠા થવા લાગ્યા. લોકોને અચરજ થયું, જ્યારે એમણે જોયું કે ભગો સહુથી પહેલો આવીને છાતીફાટ રડતો હતો. લોકોએ બહુ પૂછ્યું, તો જવાબ આપ્યો, ” શું કરું…ભાઇઓ, મારા ત્રણ છોકરાઓની મા ગણો તો મા ને બાપ ગણો તો બાપ, તે હું એક જ છું. મારા વિષે તમે લોકો ગમે તેમ વિચાર કરો તે પહેલા હું ઇચ્છું છું કે તમે બધા…મારું આ મોં… જૂઓ…”, અને એણે એનું પોતાનું મોં બધાની સામે ખોલ્યું.
ભગાનાં મોઢામાં ત્રણ-ચાર મોટા-મોટા ચાંદા હતા.

પ્રીતિએ ચલચિત્ર જોવા માટે જીદ પકડી. ફિલ્મનું નામ હતું, ‘ PREGNANCY AND CHILDBIRTH ‘. તેના પતિ અને સંસ્કૃતના પ્રોફેસર કુમારે મોકો મળ્યો જાણીને મોંઘવારી અને ટૂંકા પગાર અંગે ભાષણ ચાલુ કર્યું. છેવટે, નવી નવેલી નવોઢાની વાત માનવી પડી. જાણવા જેવું ઘણું જોયું, ન જાણવા જેવું વળી તેનાથી વધુ જોયું. સુગ અને આનંદનું સંમીશ્રણ બન્નેના મુખ પર જોવા મળ્યું, એક બીજાને. છતાં, બન્ને વાત કરવાનાં મુડમાં ન હતા.
રીક્ષા બજાર ચોકમાં જેવી ઘૂસી કે તેમણે ટોળું જોયું, દુકાનો તોડતું, કેબીનો બાળતું, લુંટ-ફાટ કરતું. એમને તરત જ ખ્યાલ આવી ગયો. મોંઘવારી-આંદોલને જોર પકડ્યું હતું. શોર બકોર, લુંટ-ફાટ, બળવાની તિવ્ર વાસ અને અરાજકતા, જ્યાં નજર નાખો ત્યાં ફેલાયેલા હતાં. રીક્ષા પણ ફસાઇ ગઇ. વધુ કશું ય વિચાર્યા વગર પ્રિતી અને કુમારે દોડવા માંગ્યું. અને, પોલિસના વાહનોની સાયરનોનો અવાજ પણ ધીમે ધીમે મોટો થવા લાગ્યો. દોડ ધામ શરૂ થઇ ગઇ. લોકો કચરાઇ જવા લગ્યાં. કચરાયેલા ચિસો પાડવા લાગ્યા. સામેની બાજુથી પોલિસોએ ડંડાબાજી શરૂ કરી,પણ લોકોએ પોલિસોને મારી હઠાવ્યા. પોલિસોએ હવે વ્યુહ બદલ્યો. આશ્રુવાયુનાં ટેટા શરૂ થયાં. છતાં, લોકો ગાંઠ્યાં નહીં. અને અંતે, પોલિસે તેનું આખરી શસ્ત્ર ઉગામ્યું.
કુમારને લાગ્યું કે તેના સાથળના મૂળમાં કશુંક પક્ષી જેવું કરડ્યું. પછી, તેણે સખત વેદનાની સાથે, સાથળની નીચે તરફ ગરમાવો વહેતો અનુભવ્યો. આંખે અંધારા વળવા લાગ્યા.જમીન આસમાન ગોળ-ગોળ ફરવા લાગ્યા. અને, તે કાંઇ પણ બોલે તે પહેલા, રૂધિરના ખબોચિયામાં ફસડાઇ પડ્યો. પ્રીતિ ગભરાઇને ચિસો પાડવા લાગી. થાકીને અંતે એ કુમારના ઘવાયેલા શરીર ઉપર માથું નાખી રડવા લાગી. મોંઘવારી આંદોલનના લડવૈયાઓને (!) પ્રીતિની લાચારી સોંઘી લાગી. અત્યારે કોઇ પણ બહાદૂરનો બેટો (!) ઊભા રહેવાની કાયરતા (!) બતાવવા તૈયાર ન હતો.
અંતે એ જ થયું. પોલિસની સમયસૂચકતાને પરિણામે મોંઘવારીના આંદોલન નો આ હિંસક (!) લડવૈયો, મહાત્મા ગાંધી હોસ્પીટલમાં અને પછી ત્યાંના ઓપરેશન થીયેટરમાં પ્રવેશ પામ્યો. ઘણી જહેમત બાદ, જાડા કાચના ચશ્માવાળા, તોળી તોળીને અંગ્રેજી શબ્દો બોલતા સર્જને ઓપરેશન થીયેટરની બહાર નિકળીને ઊંડો સ્વાસ લીધો.
દરદીને રજા આપવાનો સમય આવ્યો. ડોક્ટરે દંપતિને શુભેચ્છાઓ પાઠવી. અને, અંતે જેની સાથે હોસ્પીટલના રોકાણ દરમિયાન લાગણીનો સંબંધ બંધાયો હતો એવા એમના આ દર્દી…સંસ્કૃતના પ્રોફેસર…કે જેમનું પ્રિય પુસ્તક હતું ‘કુમારસંભવઃ’, એને ગળગળા સાદે જણાવી દીધું કે ..કુમાર કે કુમારિકા… હવે તો તમારે માટે અસંભવ !!!

એ સુંદર યુવતી સોસાયટીના શાંત અને નિર્જન રસ્તે મલપતી પસાર થઇ રહી હતી. પાછળ, હું પણ તેની સુડોળ પીઠનું ડોલન જોતો-માણતો જઇ રહ્યો હતો. અચાનક, એ સ્ત્રી ઊભી રહી ગઇ. કારણ શોધવા મેં આજુ-બાજુ દ્રષ્ટી ફેરવી. કાળી ભમ્મર અને બિહામણી લાગે એવી એક બિલાડી, રસ્તાની એક બાજુ પર ઘૂરકતી રસ્તો ક્રોસ કરવા માટે ઊભી હતી. હું એ સ્ત્રીનો ભય સમજ્યો. કોઇ ચોક્કસ કે અચોક્કસ કામ અર્થે જતી એ સ્ત્રી નો ભય સમજ્યો. સ્ત્રીને અપશુકન થાય એ પોષાય એમ નહોતું, એમ મને લાગ્યું. અને, એટલે જ એ સ્ત્રી, બિલાડી રસ્તો ક્રોસ કરે તે પહેલા જ, દોડીને રસ્તા પર આગળ નિકળી ગઇ. હું જોતો જ રહ્યો. હા, આખરે એ વહેમી સ્ત્રીએ આવી પડનારા સંભવિત અપશુકનનો ભય વટાવી દીધો હતો.
હવે, આ બાજુ, બિલાડી રસ્તો પસાર કરવા ઊભી જ હતી. બિલાડી આ બે-પગા પ્રાણીની આવી આ આકસ્મિક હિલચાલથી ડરી ગઇ. પણ, છતાં ય હિંમત કરી ને એ રસ્તો ક્રોસ કરવા દોડી. અને, વળાંક પરથી ઝડપથી ધસમસતી આવતી કારને, તે…ન તો પસાર કરી શકી કે ન તો પોતાની ગતિ પર કાબુ રાખી શકી. અને, જે બનવાનું હતું તે બન્યું.
કારનો માલિક, બીકનો માર્યો, કારને ઝડપથી હંકારી ગયો. આખા ય આ બનાવનો મૂક પ્રેક્ષક જેવો હું, એ તરફડતી, છેલ્લા સ્વાસ લેતી સુંદર બિલાડીને જોઇ રહ્યો. પછી, અમારી બન્નેની વિષાદભરી નજર એકબીજા પરથી હઠી ને ઝડપથી પસાર થતી એ બિહામણી સ્ત્રીના ચૂડેલ જેવા વાંસા ને જોઇ રહી.