July 15th 2008

સુંદર-અસુંદર

એ સુંદર યુવતી સોસાયટીના શાંત અને નિર્જન રસ્તે મલપતી પસાર થઇ રહી હતી. પાછળ, હું પણ તેની સુડોળ પીઠનું ડોલન જોતો-માણતો જઇ રહ્યો હતો. અચાનક, એ સ્ત્રી ઊભી રહી ગઇ. કારણ શોધવા મેં આજુ-બાજુ દ્રષ્ટી ફેરવી. કાળી ભમ્મર અને બિહામણી લાગે એવી એક બિલાડી, રસ્તાની એક બાજુ પર ઘૂરકતી રસ્તો ક્રોસ કરવા માટે ઊભી હતી. હું એ સ્ત્રીનો ભય સમજ્યો. કોઇ ચોક્કસ કે અચોક્કસ કામ અર્થે જતી એ સ્ત્રી નો ભય સમજ્યો. સ્ત્રીને અપશુકન થાય એ પોષાય એમ નહોતું, એમ મને લાગ્યું. અને, એટલે જ એ સ્ત્રી, બિલાડી રસ્તો ક્રોસ કરે તે પહેલા જ, દોડીને રસ્તા પર આગળ નિકળી ગઇ. હું જોતો જ રહ્યો. હા, આખરે એ વહેમી સ્ત્રીએ આવી પડનારા સંભવિત અપશુકનનો ભય વટાવી દીધો હતો.
હવે, આ બાજુ, બિલાડી રસ્તો પસાર કરવા ઊભી જ હતી. બિલાડી આ બે-પગા પ્રાણીની આવી આ આકસ્મિક હિલચાલથી ડરી ગઇ. પણ, છતાં ય હિંમત કરી ને એ રસ્તો ક્રોસ કરવા દોડી. અને, વળાંક પરથી ઝડપથી ધસમસતી આવતી કારને, તે…ન તો પસાર કરી શકી કે ન તો પોતાની ગતિ પર કાબુ રાખી શકી. અને, જે બનવાનું હતું તે બન્યું.
કારનો માલિક, બીકનો માર્યો, કારને ઝડપથી હંકારી ગયો. આખા ય આ બનાવનો મૂક પ્રેક્ષક જેવો હું, એ તરફડતી, છેલ્લા સ્વાસ લેતી સુંદર બિલાડીને જોઇ રહ્યો. પછી, અમારી બન્નેની વિષાદભરી નજર એકબીજા પરથી હઠી ને ઝડપથી પસાર થતી એ બિહામણી સ્ત્રીના ચૂડેલ જેવા વાંસા ને જોઇ રહી.

July 15th 2008

સિંહનું ચામડું

પાણીના ભરેલા માટલાં, કોઠીઓ તથા પાણી પીવાના પવાલાં લઇને એક હ્રુસ્ટપુષ્ટ જુવાન-સાધુ હાઇવે પરના રસ્તાની એક બાજુ પર બેઠો હતો. મોટરમાં, બસમાં કે સ્કુટર પર પસાર થતા મુસાફરો અહીં તરસ છિપાવવા વાહનો થોભાવતાં. આવું ઉત્કૃષ્ટ કક્ષાનું સામાજીક કામ, નિસ્વાર્થ ભાવે કરતા આ સાધુને મુસાફરો મનોમન આશિર્વાદ આપતા. પાણી પીવડાવવા માટે એ કાંઇ પણ લેતો ન હતો. મોટરમાં કે બસમાં નિયમીત રીતે આ હાઇવે પર આવ-જા કરનારા લોકો તેને માટે કાંઇક ને કાંઇક -અનાજ નો કોથળો કે ફળોનો કરંડિયો વિગેરે- આગૃહપૂર્વક મૂકી જતાં. અને આ ભલો સાધુ નિરપેક્ષ પણે એ જ કોથળા કે કરંડિયા બીજી ગાડીઓના મુસાફરોને પ્રસાદ સ્વરુપે, નમ્રતાપૂર્વક આશીર્વાદ સાથે આપી દેતો. તેનું પોતનું ગુજરાન એ આજુબાજુના જંગલમાં થતાં ફળફૂલો દ્વારા ચલાવતો. નદી કિનારે ઝૂંપડી બાંધીને એક્ટાણું કરીને તે રહેતો. અરે, કેટલીક વાર તો એ પોલિસોને પણ આશિર્વાદ સમ બની જતો. પોલિસ કોઇ ચોક્કસ નંબર ની ગાડી વિષે પૂછે, તો તે કઇ બાજુ ગઇ તે તેમને જણાવતો. અને, તેથી જ તો હાઇવે પેટ્રોલ પોલિસ પણ એના પર ખુશ રહેતી.
એક દિવસ, એક પરદેશી લાગતી ગાડી અહીં આવી ઊભી રહી. મોટા ગોળમટોળ પેટવાળા શેઠજી એમાંથી ઊતર્યા અને ડ્રાઇવર પાસે એક ફળનો મોટો કરંડિયો ઉતરાવ્યો. સામાન્ય લહેકામાં શેઠજીએ સાધુ ને પૃચ્છા કરી, “બાપજી, કેમ ચાલે છે ? “. સામન્ય રીતે ખુશખુશાલ રહેતા સાધુએ, આજે અણગમો બતાવીને કહ્યું, ” ઠીક છે, પણ….નદીએથી પાણી લાવવામાં મહેનત બહુ પડે છે.” અને, ત્યારે જ ત્યાં એક બસ આવીને ઊભી રહી. તેમાથી ઉતરતાં પેસેન્જરોને જોઇને ઉતાવળથી શેઠનાં કાનમા મોંઢુ ઘાલીને પૂછ્યું, ” કારનો નંબર…? મેઇક.. ? મોડેલ…?” અને , પછી કડવાશથી પરંતુ મોઢું હસતું રાખી પૂછી નાંખ્યું, ” કેટલા વાગ્યે…?”. અને પછી, પહેલા પેસેન્જરને નજીક આવતો જોઇ હળવેકથી ડ્રાઇવરના હાથમાંથી કરંડિયો લઇ એણે માટલા અનેં કોઠીઓની બાજુમા મૂંકી દીધો. અને શેઠજીને પછી ધ્યાનથી સાંભળવા લાગ્યો.