મનોકલ્પ

ઘણા વખતથી જેઠાના પુત્ર ગીગાની વહુ એને પિયર વળી ગઇ હતી. જેઠાએ આજે તો ગીગાને એની પિયર પાછી વળી ગયેલી વહુને તેડી મંગાવવા ખૂબ સમજાવ્યો. પોતે જાતે જઇને કાક્લૂદી કરીને પણ એને તેડી લાવશે એવી વાત માંડી. પોતાની પત્નિ સવલીની નામરજી હોવા છતાં, એણે એને જબરજસ્તીથી કાબુમાં રાખી. અને, આખરે સમજાવટ તથા ધાક -ધમકી જેને માટે વાપરવા પડ્યાં તે પુત્ર-વધૂને, પોતાના છોકરા માટે, તેના પિયર માંથી પાછી તેડી લાવવા માટે તે પુત્ર -વધૂના ગામે જઇ પહોંચ્યો.
વહુને તેની સાવકી સાસુ, હવે ભવિષ્યમાં કોઇ પણ જાતનો ત્રાસ (!) આપે નહીં, એવું પિયરિયાઓને ગળે ઉતારતાં નાકે દમ આવ્યો. ગમે તેમ, પણ, મન મનાવીને, જેઠાએ આપેલી હૈયાધારણને અનુકૂળ થઇને તથા છોડીનું જ ભલું છે સમજીને પિયર પક્ષ સમાધાનના નિર્ણય પર આવ્યો.
માનેલી હાર-જીત, શંકા-કુશંકા અને દુઃખ-સુખની મીશ્ર લાગણીના ભાવ-અભાવ મોં પર છવાયા ના છવાયા ને વિદાયનો પ્રસંગ પિયર પક્ષે પતાવ્યો.
હરખઘેલો તે, તેના જેટલી જ પ્રફૂલ્લિત એવી પુત્ર-વધુને લઇને, પોતાના ગામમાં પ્રવેશ્યો. તેનું ઘર બંધ હતું. તાળુ મારેલું હતું. તેણે ઘર ખોલ્યું. અને, વહુનો ગૃહ-પ્રવેશ થયો.
તેણે અચરજ ભરેલી નજરે સામે પડેલો કાગળ જોયો. હાથમાં લીધો. એની ભણેલી ગણેલી પત્નીએ લખેલો કાગળ હતો. એટલામાં, બાજુના ઘરવાળી રેવતીએ આવી ને એના કાનમાં મોં ઘાલીને વાત કરવા માંડી. ને પછી, એણે પોતાનું માથું કૂટ્યું.
હા, ગીગાની વહુને પાછી ઘેર લાવવામાં, તેની પોતાની બીજીવારની વહુ સવલી એના પિયર પાછી વળી ગઇ હતી.