સિંહનું ચામડું
પાણીના ભરેલા માટલાં, કોઠીઓ તથા પાણી પીવાના પવાલાં લઇને એક હ્રુસ્ટપુષ્ટ જુવાન-સાધુ હાઇવે પરના રસ્તાની એક બાજુ પર બેઠો હતો. મોટરમાં, બસમાં કે સ્કુટર પર પસાર થતા મુસાફરો અહીં તરસ છિપાવવા વાહનો થોભાવતાં. આવું ઉત્કૃષ્ટ કક્ષાનું સામાજીક કામ, નિસ્વાર્થ ભાવે કરતા આ સાધુને મુસાફરો મનોમન આશિર્વાદ આપતા. પાણી પીવડાવવા માટે એ કાંઇ પણ લેતો ન હતો. મોટરમાં કે બસમાં નિયમીત રીતે આ હાઇવે પર આવ-જા કરનારા લોકો તેને માટે કાંઇક ને કાંઇક -અનાજ નો કોથળો કે ફળોનો કરંડિયો વિગેરે- આગૃહપૂર્વક મૂકી જતાં. અને આ ભલો સાધુ નિરપેક્ષ પણે એ જ કોથળા કે કરંડિયા બીજી ગાડીઓના મુસાફરોને પ્રસાદ સ્વરુપે, નમ્રતાપૂર્વક આશીર્વાદ સાથે આપી દેતો. તેનું પોતનું ગુજરાન એ આજુબાજુના જંગલમાં થતાં ફળફૂલો દ્વારા ચલાવતો. નદી કિનારે ઝૂંપડી બાંધીને એક્ટાણું કરીને તે રહેતો. અરે, કેટલીક વાર તો એ પોલિસોને પણ આશિર્વાદ સમ બની જતો. પોલિસ કોઇ ચોક્કસ નંબર ની ગાડી વિષે પૂછે, તો તે કઇ બાજુ ગઇ તે તેમને જણાવતો. અને, તેથી જ તો હાઇવે પેટ્રોલ પોલિસ પણ એના પર ખુશ રહેતી.
એક દિવસ, એક પરદેશી લાગતી ગાડી અહીં આવી ઊભી રહી. મોટા ગોળમટોળ પેટવાળા શેઠજી એમાંથી ઊતર્યા અને ડ્રાઇવર પાસે એક ફળનો મોટો કરંડિયો ઉતરાવ્યો. સામાન્ય લહેકામાં શેઠજીએ સાધુ ને પૃચ્છા કરી, “બાપજી, કેમ ચાલે છે ? “. સામન્ય રીતે ખુશખુશાલ રહેતા સાધુએ, આજે અણગમો બતાવીને કહ્યું, ” ઠીક છે, પણ….નદીએથી પાણી લાવવામાં મહેનત બહુ પડે છે.” અને, ત્યારે જ ત્યાં એક બસ આવીને ઊભી રહી. તેમાથી ઉતરતાં પેસેન્જરોને જોઇને ઉતાવળથી શેઠનાં કાનમા મોંઢુ ઘાલીને પૂછ્યું, ” કારનો નંબર…? મેઇક.. ? મોડેલ…?” અને , પછી કડવાશથી પરંતુ મોઢું હસતું રાખી પૂછી નાંખ્યું, ” કેટલા વાગ્યે…?”. અને પછી, પહેલા પેસેન્જરને નજીક આવતો જોઇ હળવેકથી ડ્રાઇવરના હાથમાંથી કરંડિયો લઇ એણે માટલા અનેં કોઠીઓની બાજુમા મૂંકી દીધો. અને શેઠજીને પછી ધ્યાનથી સાંભળવા લાગ્યો.